Rewolucja neolityczna i jej znaczenie – Ewolucja człowieka
W górnym paleolicie (40-10 tys. p.n.e.) człowiek rozprzestrzenił się na wszystkie kontynenty, w tym do Australii i Ameryki Północnej. W Europie pojawił się ok. 1 mln lat temu. Datuje się, że współcześni ludzie dotarli na nasz kontynent ok. 40 tys. lat temu, najprawdopodobniej z Bliskiego Wschodu.
Neolit
Neolit to ostatnia faza epoki kamiennej. Jego początek na terenach Bliskiego Wschodu przypada na czas po ustąpieniu ostatniego zlodowacenia. Okres od ok. 10 tys. p.n.e. do 4 tys. p.n.e. określa się mianem rewolucji neolitycznej. Wiąże się z wynalezieniem rolnictwa. W okresie tym nastąpiły zmiany klimatyczne, które umożliwiły przechodzenie z trybu koczowniczego do trybu osiadłego. Rewolucja neolityczna dokonała się na Bliskim Wschodzie (obszar Żyznego Półksiężyca), ze względu na doskonałe warunki do osadnictwa (dziko rosnące zboża: pszenica i jęczmień, bytowały tam kozy i owce). To tu powstały pierwsze osady w skali globu. Po opanowaniu sztuki irygacyjnej (umiejętności nawadniania pól) przesunięto osadnictwo w doliny wielkich rzek – Tygrysu i Eufratu. Obszar między tymi rzekami nazwano Mezopotamią, czyli Międzyrzeczem. Wkrótce, w wyniku produkcji żywności i powstania jej nadwyżek powstało wewnętrzne rozwarstwienie. Ponadto, rozwój rolnictwa doprowadził do wykształcenia licznych wynalazków: radła, pługu, wynaleziono koło garncarskie, transportowe, żagiel, ceramikę czy żarna do mielenia zboża. To również w tej epoce nauczono się obróbki rud metali – przede wszystkim miedzi.
Dodaj komentarz