Pieśń o Rolandzie – Roland – ideał rycerza średniowiecznego. Charakterystyka Rolanda

Roland jest głównym i tytułowym bohaterem eposu rycerskiego jakim jest Pieśń o Rolandzie. Stał się wzorem średniowiecznego ideału rycerza dla ówczesnej Europy.

Bohater był rycerzem króla Karola Wielkiego, jego siostrzeńcem, hrabią, dowódcą jednego z oddziałów. Odznaczał się niezwykłą odwagą, męstwem, walecznością, nadludzką siłą i sprawnością fizyczną: Był piękny i silny, i mężny w tej walce. Doskonale władał bronią, nie odczuwał lęku.

Najwyższe wartości, które szczególnie w życiu cenił, to przede wszystkim Bóg, honor, ojczyzna. Był człowiekiem głębokiej wiary, wielkim patriotą. Walka w obronie wiary chrześcijańskiej była dla niego rzeczą świętą. Roland – to wasal wierny i oddany królowi oraz damie swego serca. Bardzo kochał swoją narzeczoną Odę, lecz dobro ojczyzny przedkładał nad sprawy osobiste, miłość do swej wybranki, a nawet własne życie. Zawsze był miły i serdeczny dla przyjaciół, zaś okrutny i bezwzględny dla wroga.

Roland kierował się w życiu dumą i honorem, które doprowadzają go do klęski. Porywczość i brak rozwagi podczas walki z Saracenami, a także wygórowana ambicja nie pozwalają mu zadąć w róg i wezwać przyjaciela Oliwiera. Tym samym naraził na śmierć wielu świetnych rycerzy. Zginęli wszyscy łącznie z nim, lecz jego honor został obroniony. Podstęp w walce jest czynem haniebnym, sprawa honoru jest ważniejsza od zwycięstwa.

Pieśń opisuje ostatnie chwile bohatera. Tuż przed śmiercią widzimy Rolanda jako człowieka, w którym dokonuje się wewnętrzna przemiana, zwycięża sumienie i zdaje sobie sprawę, że jego decyzja, a właściwie brak decyzji o wezwaniu pomocy była niesłuszna. Bardzo jej żałuje, wie że rycerze polegli przez jego pychę: Tylu Francuzów widzi leżących bez życia, zapłakał nad nimi szlachetny rycerz… Dlatego modlił się do Boga, aby przyjął ich dusze do nieba.

Roland ginie jak prawdziwy bohater, jego śmierć nabrała cech męczeństwa za wiarę, została uwznioślona. Przed śmiercią czyni rachunek sumienia, żałuje za swe grzechy i Bogu oddaje swą duszę. Po śmierci Archanioł Gabriel i święty Michał zanoszą ją do raju.