Elegia XII – O sobie samym do potomności – Interpretacja – Klemens Janicki
Jego ojciec ciężko pracował na roli, był prostym chłopem, lecz szlachetnym człowiekiem. To on posłał 5-letniego syna najpierw do szkoł w Żninie, gdzie uczących go nauczycieli określił jako mistrzów nieprawnych kontynuował naukę w gimnazjum, które Nad nurtem Warty prowadził Lubrański. Dzięki nauczycielowi języków klasycznych zainteresował się literaturą antyczną: Czytając wielbić zacząłem. O, niemal Bogami stali się dla mnie poeci. Zapragnął sam zostać poetą, o co ze łzami prosił ich patrona, Apollina. Wkrótce zadebiutował jako poeta – napisał po łacinie wiersz poświęcony Lubrańskiemu, który przyniósł mu sławę i wielkie uznanie: Od owej chwili i mój mistrz mnie kochał. Miał wtedy niespełna 16 lat.
Gdyby nie wsparcie możnych ludzi, nauka Janickiego zostałaby przerwana. Najpierw skorzystał z pomocy biskupa Andrzeja Krzyckiego, który przyjął go na swój dwór, a po jego śmierci Piotr Kmita nie szczędził pieniędzy na jego studia we Włoszech.
Ta wieś to Januszkowo w Gminie Żnin w woj. Kujawsko-Pomorskim. Proponuję dla lepszego zrozumienia i poznania biografii Klemensa Janickiego z naszego Januszkowa, gdzie urodził się słynny poeta piszący w języku łacińskim, aby zapoznać się z przekładem Elegii VII „O sobie samym do potomności” z przekładem Władysława Syrakomli (Ludwika Kondratowicza) z roku 1851. Mieszkańcy naszej wsi cytują elegię z tego właśnie przekładu. Elegię można także przeczytać w całości na tablicy pamiątkowej (w gablocie) w parku wiejskim w Januszkowie obok pomnika (popiersia) Klemensa Janickiego. Do 2008 r. w parku stał poprzednio obelisk granitowy z 1952 r. na cześć poety z tablicą informujący o miejscu urodzenia poety w Januszkowie.