Juliusz Słowacki – biografia, życiorys

Juliusza Słowacki urodził się 4 września 1809 r. w Krzemieńcu na Wołyniu. Był synem nauczyciela gimnazjum krzemienieckiego, późniejszego profesora wymowy i poezji Uniwersytetu Wileńskiego, Euzebiusza Słowackiego, który zmarł w 1814 r. Matka Salomea wyszła po trzech latach powtórnie za mąż za profesora Uniwersytetu Wileńskiego, doktora Augusta Becu, tak niekorzystnie przedstawionego w III cz. Dziadów.

Słowacki ukończył liceum w Krzemieńcu, a w latach 1825-28 studiował na Uniwersytecie Wileńskim prawo. W roku 1829 wyjechał do Warszawy, gdzie pracował jako urzędnik w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Nawiązał też pierwsze kontakty z literatami i krytykami literackimi.

W czasie powstania listopadowego (1830-21), w którym bezpośrednio nie uczestniczył ze względu na słabe zdrowie, pisze liryki patriotyczne: Oda do wolności, Hymn.

W 1831 r. wyjeżdża do Drezna i Londynu, w ten sposób rozpoczął się okres emigracyjny w życiu poety. Po krótkim pobycie w Londynie Słowacki przybył do Paryża. Tam zostają wydane w 1832 r. dwa pierwsze tomy Poezji.

W 1833 r. Juliusza Słowacki przybywa do Genewy, gdzie mieszkał przez 3 lata. W tym okresie powstały takie utwory jak: poemat miłosny W Szwajcarii, liryki m.in. Rozłączenie, a także dramaty Kordian 1834 r., Balladyna oraz Horsztyński.

W 1836 r. poeta wyjeżdża do Rzymu, gdzie spotkał się i zaprzyjaźnił z Zygmuntem Krasińskim, który jako jeden z pierwszych właściwie ocenił twórczość poety. Z Rzymu udał się Słowacki do Neapolu, a potem odbył podróżna Bliski Wschód, przez Grecję do Egiptu i Palestyny. W drodze powrotnej poeta zatrzymał się we Florencji, a w 1838 r. powrócił ostatecznie do Paryża. Owocem podróży były piękne utwory m.in. poemat dygresyjny Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu, poemat Anheli, tragedie Mazepa, Lilla Weneda.

Niestety środowisko emigracyjne nie było przychylne dla Słowackiego. Wyrazem bolesnych rozczarowań poety jest Beniowski, wtedy też dochodzą do głosu w twórczości poety tendencje realistyczne, czego dowodem jest dramat Fantazy i Złota Czaszka.

W 1842 r. zaczynają się nasilać objawy choroby płuc, poeta jednak nie przerywa pracy twórczej, powstają wówczas dramaty mistyczne: Ksiądz Marek, Sen srebrny Salomei, poemat Król Duch.

Zmarł w Paryżu 3 kwietnia 1849 roku.