Jan Kasprowicz – Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach – Interpretacja i analiza
Przedstawiona sytuacja to prawdopodobnie symbol grozy ludzkiego bytu. Krzak róży boi się najmniejszego podmuchu wiatru, niepokoi się o swe życie, z kolei limba przypomina o tym jak szybko mija czas, jak łatwo młodość i uroda mogą się zmienić w chorobę i brzydotę.
Poeta w sposób impresjonistyczny opisuje przyrodę gór. Jest to obraz pełen kolorów: ciemna zieleń smreków, pawiookie stawy, blady błękit wiewnych fal, krwawy pas róży na szarej skale. Świeci słońce, pachną zioła, pojawia się rosa, nad doliną unosi się mgła, przebiega stado kozic, przelatują ptaki. Poeta stosuje onomatopeje – wyrazy dźwiękonaśladowcze: świstak gdzieś świszcze spod kamienia.
Budowa: każdy z sonetów zbudowany jest z 4 zwrotek, 2- czterowersowych i 2- trzywersowych.
Środki artystyczne: epitety- pawiookie, pąs krwawy, białobłękitne fale.
personifikacja- Skronie do zimnej tuli ściany krzak
onomatopeje- świstak gdzieś świszcze…
Dodaj komentarz