Polscy królowie elekcyjni

1. Henryk III Walezy (1551-1589) – ostatni z francuskiej dynastii Walezjuszów, jednej z gałęzi Kapetyngów. W latach 1573-74 król Polski, zwany wówczas Henrykiem Walezym. Od 1574 r. król Francji jako Henryk III.

2. Stefan Batory (1533-1586) – książę Siedmiogrodu, wybrany królem polskim na sejmie elekcyjnym w 1575 r., koronowany w 1576 r. Warunkiem koronacji Batorego był ślub z Anną Jagiellonką, siostrą Zygmunta Augusta. Król ostro zwalczał samowolę szlachty i magnaterii, kontynuował politykę tolerancji religijnej ustaloną przez Sejm konwokacyjny w 1573 r.

Był zwolennikiem silnych rządów. Powołał Trybunał Koronny i Litewski. Przeprowadził poważne reformy wojska oraz systemu podatkowego. Toczył z Rosją wojnę o Inflanty, która zakończyła się dla niego pomyślnie. 

3. Zygmunt III Waza (1566-1632) – syn króla szwedzkiego Jana III i Katarzyny Jagiellonki. Król Polski od 1587 r., szwedzki w latach 1592-1598. Był katolikiem i zwolennikiem kontrreformacji. Oponenci zarzucali mu politykę zbytnio sprzyjającą Habsburgom. Prowadził wojny z Rosją. W 1596 r. przeniósł stolicę z Krakowa do Warszawy. 

4. Władysław IV Waza (1595-1648) – król Polski w latach 1632-1648 i tytularny król szwedzki, przejściowo car rosyjski, syn Zygmunta III Wazy i Anny Habsburżanki. W 1634 r. podpisał z Rosją pokój wieczysty. Przedłużył rozejm ze Szwecją. Prowadził wojny z Turcją.

5. Jan II Kazimierz (1609-1672) – król Polski z dynastii Wazów. Panował w latach 1648-1668. Syn Zygmunta III Wazy i Konstancji Habsburżanki. Przyrodni brat Władysława IV. Koronował się w 1648 r. Za jego czasów miało miejsce powstanie Chmielnickiego i potop szwedzki. 

6. Michał Korybut Wiśniowiecki (1640-1673) – król Polski od 1669 r. Syn Jeremy Wiśniowieckiego i Gryzeldy z Zamoyskich. Za jego czasów, w 1672 r. doszło do wojny Rzeczpospolitej z Turcją. Był uważany przez szlachtę za złego władcę pod wszelkimi względami.

7. Jan III Sobieski (1629-1696) – król Polski od 1674 r. Od 1656 r. chorąży koronny, od 1655 r. marszałek wielki, od 1666 r. hetman polny koronny, a od 1668 r. hetman wielki koronny. Od 1665 r. był żonaty z Marią d'Arguien. Pochodził z rodu Sobieskich z Sobieszyna. W 1673 r., już jako wielki hetman koronny, odniósł wielkie zwycięstwo nad Turkami pod Chocimiem. W 1673 r. został jednogłośnie wybrany na króla. Sobieski m.in. zawarł pokój z Turkami, odzyskał twierdzę w Kamieńcu Podolskim, przerwał nieustanne pasmo wojen na południowych granicach państwa, zreformował wojska Rzeczpostpolitej. Zmarł w Wilanowie na atak serca. 

8. August II Mocny (1670-1733) – król Polski w latach 1697-1706 i 1709-1733, elektor Saksonii 1694-1733 jako Fryderyk August I. Pochodził z dynastii saskiej Wettinów. Król ten m.in. odzyskał twierdzę w Kamieńcu Podolskim, zawarł przymierze z Rosją o Inflanty, doprowadził do zawiązania konfederacji sandomierskiej.

9. Stanisław Leszczyński (1677-1766) herbu Wieniowa – król Polski w latach 1704-1709 i 1733-1736. Przez cały 5-letni okres panowania Leszczyńskiego trwała w Polsce wojna przeciwko szwedzkiej okupacji. Był bardzo wykształconą osobą.

10. August II Sas zwany Grubym (1696-1763) – syn Augusta II, króla Polski od 1733 r. Okres trzydziestoletnich rządów Augusta III nie został zmącony żadną wojną zewnętrzną. Król nie troszczył się o siłę militarn, gospodarkę i rozwój państwa, a interesowało go jedynie wystawne życie i powiększanie bogactwa dworu. Był wielkim znawcą i mecenasem sztuki.

11. Stanisław August Poniatowski (1732-1798) – ostatni król Polski w latach 1764-1795. Od początku rządów napotkał na ostrą pozycję szlachty. Zrzekł się korony w Prusach. Wniósł ogromny wkład w rozwój kultury i nauki polskiej. W dużym stopniu zreformował państwo. W 1768 r. zorganizował Konfederację barską. Od tronu został odsunięty w 1772 r. kiedy to nastapił I rozbiór Polski. Warszawę opuścił po III rozbiorze. Zmarł w Petersburgu.