Pochodzenie języka polskiego. Język praindoeuropejski

Język praindoeuropejski jest wspólnym prajęzykiem większości mieszkańców Europy oraz częściowo Azji. Język ten zaczął się różnicować na przełomie III i II tysiąclecia p.n.e. Wyłoniły się z niego mniejsze wspólnoty (dzisiejsze rodziny językowe):

– germańska (jęzki: niemiecki, angielski, duński, holenderski, szwedzki, norweski, islandzki)

– romańska (francuski, włoski, hiszpański, portugalski, rumuński)

– bałtosławiańska, później rozdzielona na bałtycką (litewski, łotewski) i słowiańską (prawosławiańską). Język słowiański z kolei podzielił się na:

*zachodniosłowiański (polski, czeski, słowacki, połabski, górnołużycki)

*południowosłowiański (bułgarski, serbski, chorwacki, macedoński, słoweński)

*wschodniosłowiański (rosyjski, białoruski, ukraiński)

W IX w. n.e. rozpoczął się proces usamodzielniania języków, w tym polszczyzny.

Badacze starają się dotrzeć do korzeni prajęzyka wszystkich Słowian poprzez:

– analizę porównawczą współczesnych języków słowiańskich, wydobywając ich pochodzenie

– badanie różnic

– stare teksty religijne

Święci Cyryl i Metody byli mnichami greckimi, nazywanymi apostołami Słowiańszczyzny. Pozostawili oni po sobie teksty religijne, które napisane były w języku staro-cerkiewno-słowiańskim. Podstawą tego języka był alfabet rosyjski. Mnisi używali alfabetu greckiego tzw. głagolicę.