Pieśń o Rolandzie jako przykład epiki rycerskiej

Pieśń o Rolandzie jest jednym z najdoskonalszych przykładów epiki rycerskiej tzw. chanson de geste czyli pieśni o czynie. Odzwierciedla ideały i obyczaje rycerskie epoki, bohaterów będących uosobieniem cnót rycerskich.

Utwór jest anonimowy, powstał w XI w., oparty był na wydarzeniach autentycznych. Opowiada dzieje wyprawy króla Franków, Karola Wielkiego do Hiszpanii w 778 r., której celem było zdobycie Hiszpanii i wyzwolenie jej spod panowania niewiernych – Saracenów.

Utwór składa się z 291 strof różnej długości, pisanych dziesięciozgłoskowymi wersami. Fabuła Pieśni o Rolandzie składa się z kilku części.

– Ekspozycja – przedstawia narody w Saragossie i Akwizgranie

– Część I – mówi, że o losie narodu decydowała jednostka czyli władca Karol Wielki, którego decyzje początkowo przynosiły Frankom zwycięstwo, a potem klęskę

– Część II – mówi, że do klęski przyczyniła się pycha Rolanda

– Część III – przedstawia powrót Karola, pokonanie wroga – zwycięstwo nad Saracenami

– Część IV – ukazuje ukaranie zdrajcy – Ganelona.

Obok wydarzeń realistycznych w utworze odnajdujemy sceny fantastyczne (choć w owym czasie nie uznawalne za fantastykę, lecz cuda) – Bóg, na prośbę Karola Wielkiego wstrzymuje słońce, a więc przedłuża dzień, by władca mógł pokonać wroga; po śmierci Roland dostaje się do raju, dokąd jego duszę zanoszą Archanioł Gabriel i św. Michał.

Pieśń o Rolandzie zawiera liczne powtórzenia, kontrasty, dynamiczne obrazy. Narrator posługuje się licznymi epitetami, onomatopejami, metaforami i porównaniami.