Księga Hioba jako największy dramat poetycko-filozoficzny Starego Testamentu

Księga Hioba przedstawia dramat człowieka sprawiedliwego. Z jednej strony bohater wierzy, że Bóg jest dobry i sprawiedliwy, a z drugiej strony jest przekonany o swej niewinności i prawości, wie, że nie popełnił żadnego grzechu, więc nie rozumie, dlaczego Stwórca go doświadcza i zsyła na niego tyle nieszczęść. Męka zesłana na niego jest okrutna, kolejno traci dobytek, dzieci, popada w ciężką chorobę.

Przytłoczony cierpieniem skarży się na swój los. Przeklina, posuwa się do bluźnierstwa: Odstąp ode mnie, abym miał trochę radości. Nie potrafi zrozumieć swej sytuacji, jest rozgoryczony, tym bardziej, że przyjaciele uważają, iż każde cierpienie jest karą za grzechy. On wie, że nigdy nie sprzeciwił się Bogu, lecz zaczyna szukać tajemnicy cierpienia niezawionionego. W wyniku filozoficznych rozmyślań twierdzi, że cierpienie ma głębszy sens, niepojęty dla niego- człowieka.

Niewinnie cierpi, lecz zachowuje godność, jest wierny Bogu i samemu sobie. Pokornie godzi się z tym, co go spotkało. Mówi: Dobro przyjęliśmy z ręki Boga, Czemu zła przyjąć nie możemy?, czy też Pan dał, Pan wziął, niech będzie imię Pańskie błogosławione. Bolesne doświadczenie nie złamało w Hiobie żywej wiary i ufności pokładanej w Bogu, za co Stwórca go nagrodził. Odzyskał radość życia, wzbogacony przeżytymi cierpieniami. 

Księga Hioba jest księgą dydaktyczną, gdyż uczy nas pokory, wytrwałości i godzenia się ze wszystkim co zsyła na nas Bóg. Jest poematem filozoficznym, dotyczącym życia, w którym ludzie doświadczają radości i smutków.