Tragizm pokolenia Kolumbów Pokolenie – Interpretacja i analiza – Krzysztof Kamil Baczyński
Człowiekowi, który wciąż wspomina śmierć zamordowanego brata obce będzie uczucie litości. Młode pokolenie doświadczając nieustannie okrucieństw wojny przestało wierzyć w litość, miłość, sumienie. Zabrano im marzenia, pozostawiono tylko senne koszmary. Serca ludzkie pozamieniały się w twarde głazy. Oto jakie spustoszenie w ludzkiej psychice poczyniła wojna.
W końcowych wersach podmiot liryczny zastanawia się, co zostanie z tych, którzy walczyli i ginęli, czy zostaną uznani za bohaterów, czy wstydliwie zapomniani jako zwykli zabójcy.
Tonacja wiersza jest przejmująca i głęboko tragiczna. Młode pokolenie zostało zmuszone do uporania się z własną wrażliwością moralną, walczyli w słusznej sprawie, poświęcając swoje życie, lecz musieli odrzucić wielkie uczucia i zabijać ludzi.
Budowa: wiersz składa się z 10 zwrotek, rymy niedokładne. Środki artystyczne: epitety – ziemia dojrzała, usta ściśnięte, twarzą wilczą; porównania – Ziemia (…) kipi sytością jak wielka misa, ciała skręcone jak korzeń; metafory – Ogromne nieba suną warkotem, wiatr drzewa spienia; personifikacja – przestrzeń wzdycha
Dodaj komentarz