Kazimierz Przerwa-Tetmajer – Melodia mgieł nocnych (Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym) – Interpretacja i analiza

Wiersz Kazimierza Przerwy-Tetmajera Melodia mgieł nocnych (Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym) przedstawia niezwykłość tatrzańskiego zjawiska.

Podmiot liryczny, by ukazać ulotne piękno chwili, która go zachwyciła sięga po techniki impresjonistyczne. Usiłuje namalować niezwykle subtelny obraz mgieł, które tańczą i wirują przy świetle księżyca, owiewane wiatrem.

Mgły spowijają całą okolicę, tworzą wiszące mosty łączące szczyty gór nad Czarnym Stawem. Bawią się z puchem mlecza, ćmy błoną przeźrocza, sów pierzem puszystym. Wchłaniają w siebie blaski spadających gwiazd, śpiewają dźwiękami potoków, wydzielają zapach kwiatów. Atmosferę tajemniczości podkreślają odgłosy nocnych ptaków, szum wiatru, szmer potoków.

Wszystko dzieje się w ciszy: Cicho, cicho nie budźmy śpiącej wody w kotlinie, lekko z wiatrem pląsającym po przestworów głębinie…. Nocny spokój podkreślają liczne epitety: potoków szmer i uciszony wiatr. W wierszu pojawia się niewielki akcent melancholii- mgły widzą śmierć spadającej gwiazdy. Jest ona symbolem przemijania: O to gwiazdę co spada, lećmy chwycić w ramiona, Lećmy, lećmy ją żegnać, zanim spadnie i skona. 

W tytule Melodia mgieł poeta zastosował synestezję, czyli połączył wrażenia odbierane przez różne zmysły: barwę, dźwięk, ruch.

Budowa: brak podziału na strofy, jest to wiersz ciągły.
Środki artystyczne: personifikacja- śpiąca woda
                             epitety- dźwięczne, barwne, wonne
                             synestezja- melodia mgieł nocnych