Juliusz Słowacki – Balladyna – Charakterystyka Goplany

Goplana, jedna z postaci dramatu Juliusza Słowackiego Balladyna – nimfa wodna i królowa jeziora Gopło, była postacią fantastyczną. Zajmowała się głównie kierowaniem losami ludzkimi. Prócz stania na straży natury, knuła intrygi i podstępy wobec innych, a to wszystko za sprawą nieodwzajemnionej miłości do Grabca.

Nimfa zakochała się w Grabcu, synu organisty, miejscowym pijaku i obiboku, o specyficznym poczuciu humoru. Obudzona z zimowego snu, w wianku z czarnych jaskółek, spotkawszy się ze swoim ukochanym, wyznała mu swoją miłość.

Lecz Grabiec od dłuższego czasu potajemnie spotykał się z Balladyną, dlatego kpił sobie z zalotów nimfy i wyznał, że kocha córkę Wdowy.

Wzgardzona Goplana, zazdrosna o Grabca, nie zamierza rezygnować z ukochanego. Za wszelką cenę starała się rozbić związek kochanka z rywalką, korzystając z pomocy Chochlika i Skierki, dobrych duszków będących na jej usługach. 

To pod wpływem czarów Skierki, Kirkor trafia do domu ubogiej wdowy, by wybrać za żonę jedną z jej córek. Chochlik zaś starał się zapobiec spotkaniu Grabca z Balladyną, wodził więc całą noc pijanego młodzieńca po lesie. Niestety, kochankowie się ze sobą spotkali. Gdy Goplana się o tym dowiedziała, postanowiła ukarać Grabca i zamieniła go w wierzbę płaczącą.

Szczerze kochała Grabca, dla niego była w stanie uczynić wszystko. Chcąc zdobyć serce ukochanego, spełniła jego życzenie i zamieniła go w króla dzwonkowego. Na głowę włożyła mu koronę Lecha, którą znalazł Chochlik i Skierka.

Dowiedziawszy się o śmierci ukochanego Grabca, Goplana jest przerażona. Jej czyny ostatecznie doprowadziły do wielu tragedii, czuje się winna ich spowodowania. Nie zważała na uczucia innych, a kierowała się jedynie swoimi pragnieniami. Postanawia opuścić nadgoplańską krainę i wraz z żurawiami odlatuje na północ.