Filozofia Młodej Polski – Nietzsche, Schopenhauer i Bergson

Friedrich Nietzsche– filozof niemiecki, twórca tzw. filozofii życia XIX/XX w. Głosił afirmację życia, wiarę w jego sens i skuteczność energicznego działania, przeciwstawiał się dekadentyzmowi. Buntował się przeciw zastanym wartościom, przeciw przeciętności i słabości człowieka. Podjął ostrą krytykę współczesnych zasad moralności prowadzącą do przewartościowania wszystkich wartości.

 Głosił, że ten kto posiada energię i siłę może działać poza dobrem i złem, odrzucić prawa, normy i wartości.

Takie poglądy torowały drogę ludziom silnym i bezwzględnym i usprawiedliwiały ich działanie, a jednocześnie głosiły pogardę dla wszelkiej słabości. Stąd wzieła się koncepcja nadczłowieka, jednostki wybitnej, która wyrasta ponad innych ludzi. W Polsce wpływ filozofii Nietzschego można zauważyć w wierszu Leopolda Staffa Kowal.

Artur Schopenhauer- niemiecki myśliciel, jego poglądy odegrały znaczny wpływ w kształtowanie się poglądów na rolę sztuki i jej twórców w życiu jednostki i społeczeństwa. Jego filozofia  jest głęboko pesymistyczna, zgodna z duchem epoki. Życie jest pasmem cierpień, dąży do katastrofy, tymczasem człowiek pragnie szczęścia, lecz ono jest trudne do osiągnięcia i wciąż spotyka go rozczarowanie. Jedynym ratunkiem przed nieuniknionym poczuciem niedosytu i cierpieniami życiowymi jest ucieczka w świat sztuki, w Nirwanę (czyli wyzbycie się woli życia, stan pełen szczęsliwości i spokoju).

Henri Bergson– filozof francuski, był twórcą intuicjonizmu. Rzeczywistość jest nieustannym, nieogarnionym ruchem, przepełnia ją siła twórcza tzw. elan vital. Badać ją można tylko dzięki intuicji, instynktowi, który pozwala uczyć się świata poprzez doznawane wrażenia i przeżycia. Powraca do metafizyki i
irracjonalizmu.