Cyprian Kamil Norwid – Ogólniki – Interpretacja i analiza

Ogólniki Cypriana Kamila Norwida to wiersz otwierający cykl Vade-mecum (z jęz. łacińskiego: Idź za mną). Powstał on w latach 1865-1866. W tym cyklu poeta przedstawia siebie jako wieszcza mogącego spełniać rolę przewodnika. Dzięki swej sztuce może wywierać ogromny wpływ na społeczeństwo. 

W Ogólnikach Norwid przedstawił bardzo istotną prawdę o człowieku i jego pojmowaniu rzeczywistości. Zwrócił uwagę, że o tej samej rzeczy można wypowiadać się na wiele sposobów, w zależności od wieku osoby wypowiadającej się.

Podmiot liryczny podkreśla, że ludzie młodzi, a wśród nich także poeci bez doświadczenia, którzy najczęściej uważają, że mają rację, mogą wypowiadać się w sposób uproszczony czyli ogólnikowy, a więc np: Wolno mu mówić tylko tyle: Ziemia – jest krągła – jest kulista!. Są zazwyczaj pewni tego co mówią, podkreślając swoje zdanie wykrzyknikiem.

Ale w miarę upływu lat, każdy człowiek nabiera doświadczenia, zmienia swój pogląd na życie. Zaczyna zauważać więcej szczegółów w otaczającym go świecie, dojrzewa, a jego wypowiedzi stają się bardziej przemyślane i wyważone. Takie zadanie stoi głównie przed artystą, który w sposób odpowiedzialny i bardziej dokładny powinien formułować swoje sądy: Wtedy dodawać trzeba jeszcze: U biegunów – spłaszczona – nieco….

Cyprian Kamil Norwid podkreśla w Ogólnikach, że tylko taki artysta, który odpowiedzialnie wyraża swoje myśli i właściwie dobiera słowa może być określany mianem prawdziwego poety.

Budowa: wiersz zbudowany jest z 3 zwrotek, po cztery wersy w każdej. Układ rymów: abba, abab, abba.

Środki artystyczne: apostrofa: Ty! Poezjo, i ty Wymowo – są to dziedziny gdzie słowo jest przedmiotem; metafora: Gdy z wiosną życia, dych Artysta Poi się jej tchem jak motyle – wiosna oznacza młodość; epitety: Ziemia… krągła… kulista – spłaszczona.