Adam Mickiewicz – Sonety krymskie – motyw samotności w sonetach

Burza, czyli czwarty z cyklu Sonetów krymskich, ilustruje zasadniczą właściwość lirycznych utworów Adama Mickiewicza. Opowiadają o zdarzeniach, które jednocześnie sugerują uczucia poety, dzięki czemu wiersze te wydają się tak proste i zrozumiałe.

W sonecie Burza przeciwstawione są dwa typy ludzi. Na początku przedstawione są ich różnorodne reakcje w obliczu zagrożenia. Widząc krwawo zachodzące słońce, tracą resztki nadziei. Na drugim obrazie widzimy postać podróżnego. Jest on spokojny, milczący. Polega on na swojej samotności i gorzkiej rezygnacji.

Sonet Burza ma wiele wspólnego z drugim sonetem Adama Mickiewicza Pielgrzym. Tu również przedstawiona jest sytuacja człowieka, który w niezwykle atrakcyjnym otoczeniu nie może oderwać myśli od mniej barwnych, ale bliższych uczuciowo stron rodzinnych. Nic nie może złagodzić sytuacji pielgrzyma, który tylko pamięcią może wracać do odległej ojczyzny i pozostawionego tam wspomnienia pierwszej miłości.

W sonecie Do Niemna Adam Mickiewicz daje nieco konwencjonalny wyraz tęsknoty do rodzinnych stron. Świadomie nawiązuje do twórczości włoskiego poety Petrarki – nazywając pozostawioną gdzie nad Niemnem dziewczynę Laurą: Kędy jest Laura moja? gdzie są przyjaciele? Wszystko przeszło, a czemuż nie przejdą łzy moje!?

W Sonetach krymskich ważna jest nie przyroda, ale przeżycia, jakie ona wywołuje w obserwującym ją człowieku.

Stepy akermańskie, pierwszy utwór z tego cyklu, przedstawiają refleksję wywołaną podróżą przez step w okolicy miasta Akerman nad Dniestrem. Skojarzona z oceanem rozgległość stepu skłoniła poetę do porównywania podróży z żeglugą. Podstawę wyrazu Stepów akermańskich stanowi nie tyle opis zmierzchu na stepie, co jego wykorzstanie dla zilustrowania tęsknoty, nadziei i rezygnacji. Utwory te doskonale przedstawiają prawdziwe uczucia i przeżycia Mickiewicza, przebywającego na obczyźnie – jego tęsknotę za stronami rodzinnymi.