Adam Mickiewicz – Reduta Ordona – Liryka patriotyczna

Reduta Ordona Adama Mickiewicza upamiętnia bohaterski czyn z czasów powstania listopadowego, napisany na podstawie opowiadania adiutanta, przyjaciela poety Stefana Garczyńskiego.

Porucznik Julian Ordon dowodził baterią artylerii 16. września 1831 r. na Woli. Przewaga liczebna była zdecydowanie po stronie Rosjan. Ruszyli oni długą, czarną kolumną do ataku przeciwko reducie Ordona, dysponującą zaledwie sześcioma działami, ale za to niezwykle dzielnie walczącą.

Wrogowie zdobyli szaniec, z kolei Julian Ordon wysadził zapas prochu w swej reducie, żeby nie wpadła w ręce Moskali, grzebiąc zwycięzców i zwyciężonych. W relacji Adama Mickiewicza Ordon zginął pod gruzami reduty – w rzeczywistości przeżył eksplozję.

Wiersz ma charakter relacji z pola bitwy, na którym pozostały ciała poległych żołnierzy, obrońców i napastników. Poeta zawarł w nim także swoje refleksje nad bezwzględnością caratu i potrzeby walki o wolność. Podkreśla wyjątkowość i bohaterstwo czynu powstańczego Polaków, którzy odważyli się stanąć do walki przeciwko szatańskiemu władcy połowy świata. Adam Mickiewicz wyraża nadzieję, że musi kiedyś nadejść kres tyranii rozciągającej swą władzę na wszystkie ludy.