Adam Mickiewicz – Liryki lozańskie – Geneza, problematyka

Liryki lozańskie Adama Mickiewicza to zbiór wierszy, który powstał w latach 1839-40 podczas pobytu poety w Lozannie. Trudna sytuacja materialna rodziny zmusiła poetę do objęcia katedru literatury łacińskiej na tamtejszym uniwersytecie. Wiersze opublikowane zostały dopiero po śmierci poety.

Do liryków lozańskich zalicza się następujące wiersze: Nad wodą wielką i czystą, Polały się łzy, Snuć miłość, Gdy tu mój trup…

Są to utwory niezwykle proste w budowie. Stanowią podsumowanie życia człowieka doświadczonego wieloma cierpieniami, rozdartego wewnętrznie, przeżywającego rozterki i zwątpienia. Poeta wraca myślami do przeszłości, idealizuje swoje rodzinne strony, analizuje własne życie, nie do końca zadowolony jest ze swych osiągnięć. Tak naprawdę tylko na Litwie był szczęśliwy, blisko ukochanej, teraz jest na obczyźnie i nieustannie wspomina bezpowrotnie minione wspaniałe lata w rodzinnym kraju.