Adam Mickiewicz – Dziady cz. IV – Problematyka

Dramat Adama Mickiewicza Dziady cz. IV to pośmiertna spowiedź młodego kochanka samobójcy, który musi co roku pojawiać się na Ziemi w postaci upiora, by ponownie przeżyć swoje cierpienie i tragedię, która doprowadziła go do samobójstwa.

Przyczynę jego cierpienia poznajemy z ballady Upiór, Dziady cz. IV. Stanowi realizację swoistej kary za grzechy, szczególnie za to, że bohater dramatu zatruł swą psychikę rozczytywaniem się w książkach zbójeckich, zdradzieckich Goethego i Rousseau. Wiara w idealną miłość doprowadziła go do samobójstwa. Kult uczucia wyrażony w tym dramacie ma związek z biografią poety (nieszczęśliwą miłością Mickiewicza do Maryli Wereszczakówny).

Dziady cz. IV jest także kolejną manifestacją światopoglądu Adama Mickiewicza, wyrażającego się w przekonaniu, że świat rzeczywisty i pozaziemski przenikają się wzajemnie. Taką postawę reprezentuje Gustaw i lud – wierząc w świat ducha. Zaś ksiądz przyjmuje odmienną, racjonalistyczną postawę, która przejawia się m.in. w jego niechęci do obrzędu dziadów, jako zwyczaju pogańskiego.