Adam Mickiewicz – Ballady i romanse – Problematyka

Ballady i romanse Adama Mickiewicza to zbiór 14 wierszy, które zostały opublikowane w Wilnie w 1822 r. w I tomie Poezji. Datę ich wydania uznaje się za początek polskiego romantyzmu. Balladą programową jest ballada Romantyczność, będąca manifestem poetyckim i ideowym Adama Mickiewicza. Na szczególną uwagę zasługują takie ballady, jak: Lilie, Świteź, Świtezianka, Rybka.

Ballady są wyrazem romantycznego rozumienia świata, są syntezą poglądów Adama Mickiewicza na istotę poezji zrywającą z oświeceniową koncepcją sztuki. Według poety sztuka powinna wyrażać uczucia artysty, nie tylko to co prawdopodobne i realne, lecz odzwierciedlać jego intuicję i wyobraźnię. W balladach świat realny i metafizyczny współistnieją i przenikają się wzajemnie, tak samo świat duchów ze światem ludzi żywych. Przedstawiona w balladach przyroda najczęściej jest groźna i tajemnicza, a wśród prostych ludzi panuje przekonanie, że nie ma zbrodni bez kary, każdy zły czyn nie będzie nigdy zapomniany.

Ballada to nowy gatunek literacki, który łączy w sobie cechy różnych rodzajów literackich: epiki, liryki i dramatu.

Charakteryzuje ją:

– epicki narrator, będący człowiekiem z ludu, niemający jednak wpływu na zaistniałe sytuacje, zjawiska

– monologi liryczne podmiotu mówiącego

– obiektywne przedstawienie wydarzeń

– dramatyzm akcji