Barbara Niechcic – z domu Ostrzeńska, pochodziła ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Dziad i ojciec roztrwonili majątek. Matka, po śmierci ojca starała się czworgu swoim dzieciom zapewnić wykształcenie. Barbara została guwernantką, dawała lekcje w domach. W młodości przeżyła nieszczęśliwą miłość do młodego prawnika, Józefa Toliboskiego, która położyła się cieniem na całe dalsze jej życie. Ukochany zostawił ją i ożenił się z brzydką, lecz bogatą panną.
Gdy Barbara miała 25 lat zdecydowała się wyjść za 36-letniego Bogumiła. Nie zrobiła tego z miłości, lecz raczej z obowiązku i obawy, że zostanie starą panną. Zainteresowała się nim głównie dlatego, że brał udział w powstaniu. Będąc mężatką, nie jest w stanie zapomnieć o tamtym, ciągle wraca w jej wspomnieniach.
Nie lubi wsi, tęskni za miastem. Jest dobrą matką, wychowuje dzieci w poszanowaniu dla pracy i uczciwości, stara się być dobrą gospodynią, ale nigdy do końca nie czuje się szczęśliwa. Jest straszną pesymistką, ciągle żyje w strachu i lęku o los najbliższych. Po śmierci Bogumiła dopiero sobie uświadomiła, że był jej bliski.
Dodaj komentarz