Konstanty Ildefons Gałczyński – Pieśń o żołnierzach z Westerplatte

Wiersz konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego Pieśń o żołnierzach z Westerplate upamiętnia bohaterstwo polskich żołnierzy, obrońców Westerplatte, podczas II wojny światowej.

Żołnierze polscy przez siedem długich dni odpierali atak pancernika Schleswig-Holstein. Wiersz jest pocieszeniem po poniesionej klęsce, na którą z góry byli skazani, gdyż siła wroga była znacznie przeważająca. Poeta podkreślił heroizm walki swoich kolegów – żołnierzy, uwydatnił tragizm ich czynu.

W pierwszych strofach wiersza podmiot liryczny przedstawia bohaterstwo poległych obrońców.

Poeta uwznioślił ich śmierć – bohaterowie jego pieśni maszerują do nieba czwórkami, prosto to nieba szli żołnierze z Westerplatte. Za patriotyzm i odwagę zostali w ten sposób wynagrodzeni. To z kolei dodawało sił walczącemu z Niemcami narodowi, zachęcało go i mobilizowało do przeciwstawienia się najeźdźcy.

Nastrój wiersza, zwłaszcza pięciu pierwszych strof, jest pogodny i optymistyczny. Poeta wspomina, że lato kiedy ginęli żołnierze, było upalne. Podkreśla piękno otaczającej przyrody, kwitło dużo wrzosu tamtego roku, z którego można było robić bukiety.

Poeta udzielił dwukrotnie głosu swoim bohaterom żołnierzom, by w tych tragicznych dniach mogli podzielić się z żyjącymi gorzkim optymizmem. W strofie trzeciej jest zacytowana pieśń żołnierzy, którzy nie żałują tego, że oddali życie za Ojczyznę, zostali za to wynagrodzeni, bowiem teraz odpoczywają na niebiańskich polanach.

Ostatnia strofa jest utrzymana w nastroju powagi. Polegli żołnierze z Westerplatte zapowiadają, że odpoczną na rajskich wrzosowiskach i ponownie wrócą z nieba na ziemię i staną do walki, kiedy ojczyzna będzie w potrzebie, gdy wiatr zimny będzie dął.

Budowa: składa się z 8 zwrotek, rymy przeplatane lub krzyżowe, męskie lub żeńskie.

Środki artystyczne: epitety – piękne lato, szwabska armata, równy krok, ciepłe dni, rajskie wrzosowiska, wiatr zimny, niebiańskie polany; porównania – staliśmy tak jak mur; powtórzenia – I przyszło zginąć, I tak śpiewali, I ci co dobry mają wzrok i słuch, I śpiew słyszano, I smutek krążył.