J.W. Goethe – Król elfów – Kształt artystyczny

Utwór J.W. Goethego Król elfów jest balladą romantyczną. Łączy w sobie 3 rodzaje literackie: epikę, lirykę i dramat. Jest to tzw. gatunek synkretyczny. Wydarzenia, narrator i postacie występujące w balladzie to epika.

Przeżycia wewnętrzne, oraz użycie środków artystycznych, tj. epitety, pytania retoryczne – to liryka, z kolei wydarzenia i wypowiedzi bohaterów bezpośrednio – w dialogach to elementy dramatu.

Narrator:

Widzi jadących Ojca i Syna, mgłę, wichurę. Słyszy jęk wiatru. Opowiada w czasie teraźniejszym. Dominuje opis i opowiadanie. Zdania krótkie, urwane. Są pytania.

Ojciec:

Tłumaczy synowi zachodzące zjawiska, widzi wierzby, mgły. Żyje w świecie realnym. Mówi stanowczo, z pełnym przekonaniem. Zadaje pytania. Wypowiedź emocjonalna.

Syn:

Opowiada ojcu co widzi, a są to postacie z lasu. Żyje w świecie nierealnym. Mówi stanowczo, słyszy głosy z lasu. Wypowiedzi pełne obaw, lekkiego lęki, ale też chwilowego podniecenia.

Król Olch:

Wabi syna do siebie. Mówi w sposób zachęcający. Podkreśla zalety swojego świata. Próbuje zmusić chłopca do opuszczenia ojca.