Przedwiośnie – Dzieje Cezarego Baryki na tle historii Europy – Stefan Żeromski
Trudne chwile przeżywa także matka, na którą spadł ciężar obowiązków domowych. Rozpieszczony jedynak nie liczył się z nią zupełnie. Nieustannie się z nią kłócił, nie był w stanie jej zrozumieć. Jadwiga Barykowa była bowiem przeciwna rewolucji, która jej zdaniem jest zwykłą grabieżą i gwałtem, niesie jedynie krzywdę i śmierć. Z narażeniem życia ukrywała część rodzinnego skarbu, przewidując, że Czaruś zgodnie z nakazem zechce do oddać władzom. Jako gorący zwolennik rewolucji wydał rozmową kryjówkę z oszczędnościami, potem chodził głodny i zaniedbany.
Aresztowanie matki, a następnie jej śmierć skłaniają bohatera do refleksji nad słusznością komunistycznych idei. Przeżył wstrząs ogromem cierpień, głodu i poniewierki. Dom, w którym mieszkała rodzina Baryków, został zniszczony przez pocisk turecki. Cezary zamieszkał w piwnicy, doświadczając skrajnej nędzy. Zmuszony przez władze do grzebania trupów uświadomił sobie koszmar rewolucji, obserwując trupa pięknej i młodej Ormianki, która była jedną z niewinnych ofiar rzezi, jakie miały wówczas miejsce w Baku.
Z tego piekła wyrwał go ojciec. Dopiero teraz Cezary docenił znaczenie więzi rodzinnych. Miał blisko siebie ojca, który darzył go bezgraniczną miłością. Jednak teraz to on musiał opiekować się chorym ojcem. Dbał o niego najlepiej, jak potrafił. Za namową Seweryna Baryki wyruszyli w drogę powrotną do wolnej ojczyzny. Ojciec nie przeżył ciężkich warunków podróży. Ogromnym przeżyciem dla Cezarego była niemożność uczestniczenia w pogrzebie ojca, gdyż musiał kontynuować swą podróż. Ale najbardziej się rozczarował, gdy dotarł do nieznanej mu ojczyzny, by skonfrontować opowieści rodziców z rzeczywistością, jaką zastał. Szklane domy okazały się tylko mitem, nierealną wizją.
Dodaj komentarz