Rozmowa Mistrza Polikarpa ze śmiercią – zachowanie Polikarpa wobec Śmierci

– strach, przerażenie odbiera mu mowę

– brak zdolności rozumowania

– zadawanie niezbyt mądrych pytań

– argumenty śmierci nie docierają do niego, ciągle ma nadzieję, że jego własny indywidualny byt może zostać uratowany

– w swej naiwności i przerażeniu jest postacią komiczną

– leżenie na posadzce kościoła świadczy o degradacji tej postaci i o swoistym odwróceniu ról: on – mistrz, nauczyciel zachowuje się wobec Śmierci jak uczniak, czyni to postać komiczną. Naturalizm i personifikacja Śmierci służą zwiększeniu nie tylko grozy, ale równocześnie siły komicznej utworu. Personifikacja zaś i dialogowa forma utworu pozwalają przypuszczać, że tekst był scenariuszem widowiska. Humorystyczność postaci, elementy komizmu sytuacyjnego, śmieszność sformułowań – to wszystko służy łatwiejszemu przesączeniu do umysłu widza refleksji o przemijaniu i nicości, o konieczności kształtowania życia według praw Bożych