Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią – Interpretacja

Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią mówi o tym, jak życie doczesne wpływa na nagrodę lub karę po śmierci oraz o równości wszystkich ludzi wobec śmierci.

Utwór rozpoczyna się od inwokacji od Boga, w której autor prosi o pomoc w napisaniu dzieła, a następnie opowiada historię Mistrza Polikarpa, który błagał Pana o możliwość zobaczenia śmierci. Pewnego dnia po nabożeństwie został w Kościele sam i jego prośba się spełniła. Śmierć mu się ukazała, a on na jej widok padł na ziemię i stękał wystraszony. Widok był przerażający i bardzo odrażający. Śmierć w utworze została upersonifikowana. Była to kobieta w stanie rozkładu chuda, blada, żółte lice, pozbawiona nosa, warg, a z oczu płynęła jej krew. W ręku trzymała kosę (atrybut śmierci), była przepasana białą chusta.

Początkowo strach odebrał Polikarpowi mowę i zdolność rozumowania. W końcu struchlały mistrz podniósł się i zaczął zadawać Śmierci pytania. Ona zaczęła odpowiadać, zaspokajać jego ciekawość. Powiedziała mu, że bez względu na pochodzenie, wykonywaną profesję, majątek wszystkich traktuje jednakowo. Jest nieugięta, nieprzekupna, bezwzględna.

Utwór ma wymowę dydaktyczną – przestrzega przed grzesznym życiem, zaleca przestrzeganie Przykazań Boskich i zasad moralno-etycznych. Jedynie cnotliwe życie i wierne służenie Bogu zapewnia wieczne szczęście.