J.W. Goethe – Faust – Geneza

Faust jest najwybitniejszym dziełem Goethego. Autor pracował nad nim około 60 lat, poświęcił niemal całe swoje życie. Dzieło jest testamentem duchowym poety, sumą jego poglądów filozoficznych, doświadczeń i myśli.

Bodźcem do napisania dramatu była miłość Goethego do Fryderyki Brion, córki wiejskiego pastora, którą poeta uwiódł i porzucił. Główną inspiracją była jednak historia o Fauście, uczonym czarnoksiężniku, który zawarł pakt z diabłem, a którego prototypem był Johann Faust (ok. 1480-1536), wędrowny lekarz, oskarżony o czary musiał uchodzić z Witembergii. Goethe nawiązał więc do istniejącej już, bogatej tradycji faustowskiej. Historia ta fascynowała wielu pisarzy, a Goethe poznał ją już w dzieciństwie.

Motyw Fausta podejmowali później:

Tomasz Mann Doktor Faust, oraz muzycy np.: Wieniawski. Goethe pisząc Fausta stworzył nowy typ dramatu:

– długie monologi

– luźne sceny

– wstawki liryczne

Obojętność Fausta, zmieniające się miejsca i czas akcji (przestrzeń 3000 lat), obfitość wątków czynią zeń dramat niesceniczny.