Faust – Dążenie człowieka do przeznaczenia i szczęścia – streszczenie – J.V. Goethe
Podobnie jak w Starym Testamencie, a dokładniej w Księdze Hioba, Bóg czyni zakład z diabłem o duszę Fausta, ponieważ jest spokojny o swego sługę. Pozwala diabłu kusić Fausta, gdyż mówi, że sensem życia człowieka jest błądzenie.
Tak więc Faust nie znalazłszy zadowolenia w naukach, postanawia przekroczyć granice poznania. By to osiągnąć, gotów jest nawiązać kontakt z siłami ciemności, a tym samym narazić się na potępienie. Rozczarowany od Boga, który nie chce lub nie potrafi uczynić go szczęśliwym, bohater łatwo może się skierować w stronę zła. Zaprzedaje duszę diabłu Mefisto, który miał prostą drogę, by zawładnąć duszą Fausta.
Dla Mefistofelesa Faust jest człowiekiem niedogodzonym, szukającym wielkiego szczęścia we wszystkim i ciągle niezadowolonym. Bóg z kolei uważa, że Faust, a także inni ludzie w ciągu życia zawsze błądzą. Stwórca wierzy, że uda mu się poprowadzić Fausta ku jasności.
Dodaj komentarz