Handel międzynarodowy w starożytności

Mówiąc o pierwszej formie handlu, czyli tzw. barterze, należy cofnąć się 7000 lat wstecz. Wymiana towar za towar dotyczyła wzajemnego przekazywania narzędzi pracy, broni czy przedmiotów niezbędnych do życia pomiędzy rodowymi społecznościami. Wraz z upływem czasu dokonywała się specjalizacja produkcji, w efekcie której powstał podział pracy, fundament handlu (Sołdaczuk 2001).

W kolejnych latach, tj. w czwartym i piątym tysiącleciu p.n.e. powstał zalążek międzynarodowej wymiany towarów za sprawą Egiptu, Fenicji, Babilonu, Persji, Grecji, a przede wszystkim Indii i Chin. Każde z nich wyspecjalizowało się w określonych dziedzinach, zwiększało skrupulatnie wyniki pracy i korzyści z wymiany. Doprowadziło to do ukształtowania pieniądza, który stosunkowo szybko zmienił formę ze zboża, bydła, skór na pieniądz kruszcowy. Powstanie pieniądza poniosło za sobą zapoczątkowanie systemu bankowości oraz giełd. Rozwój handlu był również widoczny za sprawą ukształtowania się szlaków i dróg handlowych, zarówno morskich jak i lądowych (Sołdaczuk 2001).

Za starożytnego prekursora handlu międzynarodowego zdecydowanie można uznać Rzym (II w. p.n.e. – II w. n.e.). Jak podkreśla Józef Sołdaczuk: Ogromne znaczenie miał system prawa rzymskiego zabezpieczający działalność kupiecką, obrót pieniężny i prawa wierzycieli. Rzymianie stali się niemal centralnym ośrodkiem handlu międzynarodowego. Kto wie jak dalej rozwijałoby się to gospodarcze centrum gdyby nie stopniowe narastanie wewnętrznych konfliktów, buntów i powstań. W wyniku długoletniego kryzysu politycznego i gospodarczego doszło do załamania systemu pieniężnego. Wreszcie, w IV w. n.e. Cesarstwo Rzymskie zupełnie upadło (Sołdaczuk 2001).