Charakterystyka średniowiecza polskiego

W Polsce średniowiecze przypada na X-XV wiek. Za jego początek uważa się rok 966, czyli datę przyjęcia przez Mieszka I chrześcijaństwa, co zapoczątkowało dominację Kościoła na ziemiach polskich oraz tworzenie się ustroju feudalnego.

Okres średniowiecza to przede wszystkim okres rozkwitu gospodarczego kraju. Wznoszono budowle zarówno sakralne, takie jak: kościoły, klasztory, jak i świeckie (zamki, ratusze). W architekturze dominował styl gotycki. W średniowieczu wzrosło znaczenie Polski na arenie międzynarodowej. Intensywnie rozwijało się szkolnictwo. Niemal do XII w. kultura umysłowa reprezentowana była przez duchowieństwo, którego przedstawiciele tworzyli wyłącznie po łacinie.

Szybszy i wielostronny rozwój kulturowy nastąpił za panowania Kazimierza Wielkiego (XIV w.), a zwłaszcza dynastii Jagiellonów. W 1364 r. założono Akademię Krakowską, jedną z najważniejszych w Europie po reformie w 1400 r. Rozwijała się oświata, powstawały biblioteki klasztorne i katedralne, szkoły parafialne. W wieku XIII zaczynają pojawiać się teksty w języku narodowym. Upowszechniają się nowe gatunki literackie: kazania (kaz. gnieźnieńskie), kroniki (Kronika Wincentego Kadłubka), psałterze (Psałterz floriański).

Jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego średniowiecza był rzeźbiarz Wit Stwosz, autor ołtarza w Kościele Mariackim w Krakowie oraz Jan Długosz – średniowieczny historyk i kronikarz.