Zbigniew Herbert – Kamyk – Interpretacja

Wiersz Zbigniewa Herberta Kamyk jest filozofocznym rozważaniem o doskonałości kamienia. 

Już na początku wiersza poeta stwierdza, że Kamyk  jest stworzeniem doskonałym, po czym stara się to udowodnić. Używając określenia stworzenie można wnioskować, że podmoit liryczny ma na myśli istoty żywe. Być może w ten sposób próbował dotrzeć do pewnych postaw ludzkich. Wiersz ten ma więc znaczenie przenośne, kamień został obdarzony przez poetę cechami ludzkimi, lecz przeciwstawnymi cechom człowieka.

Kamień jest doskonały, gdyż: posiada jedną tożsamość, zawsze jest tylko sobą, niezmienny w poglądach; pozbawiony jest emocji, uczuć; prosty, pełen godności, jedyny w  swym rodzaju. Poeta mówi nam, że gdy trzymał go w ręku czuł nieopisany zachwyt i szczęście.

Skoro kamień jest taki idealny, posiada niemal same zalety, to o człowieku należałoby powiedzieć, że jest stworzeniem bardzo niedoskonałym. Wychodzi sam z siebie, a więc ulega emocjom, wybucha gniewem i złością, posiada wiele tożsamości; nie chce być równy samemu sobie, czyli skromny, stara się zawsze wyróżniać.Poszukuje nieustannie sensu istnienia , zamknięty w sobie, nieczuły. 

Jedyną wadą kamyka, o jakiej wspomina autor, jest to, że w przeciwieństwie do człowieka nie da się oswoić. To jest być może główną przyczyną tego, że kamienie nie budzą większego zainteresowania wśród ludzi, jako stworzenia.