Daniel Naborowski – Krótkość żywota – Interpretacja i analiza

Tematem wiersza Daniela Naborowskiego Krótkość żywota jest nietrwałość życia, przelotność człowieczego bytowania.

Wiersz ma charakter refleksyjny, poświęcony jest rozważaniom nad znikomością ludzkiej egzystencji i przemijania, jednemu z najważniejszych motywów poezji baroku.

Podmiot liryczny mówi o krótkości życia człowieka na ziemi, które wyznaczone jest przez nieubłagalny upływ czasu: Godzina za godziną niepojęcie chodzi. Był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi. Kruchość życia porównuje do zjawisk nietrwałych i ulotnych jak: dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt, i dlatego ludzką egzystencję na ziemi określa mianem czwartej części mgnienia. Życie ludzkie jawi się jako krótka chwila między narodzinami a śmiercią. Nic nie trwa wiecznie, nic się nie powtarza: Słońce więcej nie wschodzi to, które raz minie, kołem niehamowanym lotny czas uchodzi. 

Te skojarzenia i przestrogi przed umykającym czasem i bezpowrotnie minioną chwilą kiedy ty myślisz, jużeś był nie prowadzą do jakiegoś poważnego wniosku – poeta raczej przypomina, aby mądrze wykorzystać swój czas.

Kolejny raz poeta przypomina o marności życia, o śmierci i przemijaniu nawiązując do Księgi Koheleta i jej naczelnego motywu vanitas (marności).

Budowa: wiersz zbudowany jest z dwóch zwrotek, rymy parzyste.

Środki artystyczne: apostrofa – jużeś był, kiedy ty myślisz, nieboże; epitety – krótka rozprawa, kołem niehamowanym, lotny czas; metafory – Godzina za godziną (…) chodzi, czwarta część mgnienia, kolebka grobem, matka ich mogiła.