Daniel Naborowski – biografia, życiorys, twórczość

Daniel Naborowski – poeta, tłumacz. Urodził się w 1573 r. w Krakowie w niezamożnej rodzinie szlacheckiej.

Był wszechstronnie wykształcony. Wiedzę zdobywał na zagranicznych uniwersytetach. Studiował w Wittenberdze, medycynę w Bazylei, prawo w Orleanie, mechanikę u samego Galileusza.

Przez długie lata związany był z dworem Radziwiłłów w charakterze nadwornego nauczyciela, poety lekarza i zręcznego dyplomaty. Silnie zaangażował się w umacnianie kalwinizmu na Litwie.

Pod koniec życia osiadł w Wilnie, gdzie pełnił urząd sędziego grodzkiego. Zmarł tam w 1640 r.

Twórczość jego jest bardzo różnorodna. Pisał listy poetyckie, sonety, erotyki, fraszki, epitafia. Jego poezja traktuje głównie o przemijaniu życia ludzkiego, obawach przed nieuchronną śmiercią, o nietrwałości rzeczy doczesnych. Swoich wierszy nie wydawał, udostępniał je jedynie w formie odpisów na dworze Radziwiłłów. 

Najbardziej znane wiersze Daniela Naborowskiego to: Marność, Krótkość żywota, Do Anny, Cnota grunt wszystkiemu, fraszka Zła żona.