Bohater – główna postać dramatu, człowiek, który występuje w kilku różnych rolach, ma wiele imion, zmienia się jego wiek, raz ma 7 lat, innym razem 40, czy też 38. Leży w łóżku, a przechodnie, którym są najczęściej postaci z jego życia rozmawiają z nim o różnych wydarzeniach z jego biografii. Wiadomo o nim, że należy do pokolenia Kolumbów, przeżywa kryzys wartości, nie potrafi odnaleźć się we współczesnym świecie pełnym absurdu. Jest bierny, nie posuwa się naprzód, jak mówi autor to człowiek bez określonego wieku, zajęcia i wyglądu.
Wujek – na widok Wujka powracającego z pielgrzymki Bohater jakby ożywił się. Zdaniem Bohatera to jedynie Wujek jest prawdziwy. Jego wizyta wprawia Bohatera w radość. Wujek jest dobrym człowiekiem, ma i serce prawdziwe, i uczucia, i myśli prawdziwe. Bohater robi mu herbatę, do miski nalewa wodę, by Wujek mógł wymoczyć swoje zmęczone nogi. Bohater opowiada Wujkowi o swojej wycieczce do Paryża. Żałuje bardzo, że wtedy klaskał na znak poparcia socjalizmu, ma wyrzuty sumienia, mówi o sobie: Jestem pusty jak bazylika w nocy, i że nie może się zmienić w człowieka, choć jest dyrektorem instytutu.
Dodaj komentarz