Wesele Bohaterowie:
Pan Młody– Lucjan Rydel (1870-1918), poeta, dramaturg, pisarz, przyjaciel Wyspiańskiego. Zachwyca się urodą wiejskiego krajobrazu, zafascynowany jest chłopami, ich tężyzną fizyczną i zdrowiem. Garnie się do życia na wsi, poślubił chłopkę. Jest typowym przykładem ludomana. Swoje dotychczasowe życie w mieście uważa za ponure i szare, dopiero na wsi odnajdzie szczęście. Cieszy go perspektywa prostego życia, które służy jego zdrowiu. Jednak nie rozumie znaczenia zwyczajow chłopskich, dostrzega w obyczajowości ludowej tylko kolorowy i wesoły folklor. Jednocześnie się ich obawia, o czym świadczą jego słowa: Mego dziadka piłą rżneli (…) Myśmy wszystko zapomnieli. Podobnie jak Dziennikarz uważa, że chłopi nie powinni zajmować się polityką. Tęskni do tradycji szlacheckich, czego wyrazem jest ukazanie się mu ducha hetmana Branickiego.
Panna Młoda– Jadwiga Mikołajczykówna (1883-1936), siostra Anny Tetmajer żony Gospodarza, wiejska dziewczyna, chłopka o wielkim temperamencie z podkarpackich Bronowic, rubaszna, nie kontroluje swych wypowiedzi.
Gospodarz– Włodzimierz Tetmajer, poeta, malarz, przyrodni brat Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Jego żoną jest Anna Mikołajczykówna, siostra Panny Mlodej. Choć inteligent, pozostaje w najściślejszych stosunkach ze środowiskiem chłopskim. Ożenił się z chłopką, żyje już wiele lat na wsi. Jego postawa jest chłopomańska- podkreśla rolę chlopów w dziejach historii Polski, według niego chłopi są potęgą: A bo chłop ma coś i z Piasta, chłop potęgą jest i basta. Gospodarzowi ukazuje sie Wernyhora i wybiera go na przywódcę, gdyż on jeden rozumie chlopów i dostrzega wady inteligencji. Lecz Gospodarz boi się wziąć na siebie odpowiedzialność za los powstania, nie jest przygotowany do myślenia o niepodległości. Ważniejsze jest dla niego życie osobiste, niż dobro Polski.
Gospodyni– Anna z Mikołajczyków, siostra Panny Młodej.
Poeta– Kazimierz Przerwa-Tetmajer, poeta młodopolski, bez ideałów, znużony, zmęczony życiem, nie wierzy w nic. Związany z ruchem dekadenckim w literaturze- odczuwa rozterki duchowe, wątpliwości, czemu miałaby służyć jego poezja. Patrzy realnie, według niego, inteligencja za bardzo ubóstwia chlopów. Zjawa rycerza Zawiszy Czarnego zarzuca mu bezużyteczność oraz to, iż jego utwory nie porywają Polaków do walki.
Dziennikarz– Rudolf Starzewski, dziennikarz, redaktor korserwatywnego krakowskiego czasopisma Czas, reprezentant inteligencji, nie dostrzega spraw istotnych, problemów wsi. Traktuje chłopów z pogardą, lekceważąco, uważa ich za ludzi ciemnych, zacofanych. Nie chce, żeby polska wieś się rozrosła wolałby, aby pozostała barwna, wesoła, beztroska. By nadal była ostoją tradycji, ciszy, spokoju, odpoczynku, po prostu arkadią.
Według Dziennikarza wieś jest miejscem, gdzie polityka nie ma znaczenia i nie dociera, a nawet nie powinna docierać, dlatego Czepcowi powie- Niech na całym świecie wojna, byle polska wieś zaciszna, byle polska wieś spokojna. Uważa, że chłopi nie powinni zajmować się polityką, mieszać się w nieswoje sprawy, powinni przede wszystkim zajmować się uprawą roli, żadna wiedza polityczna nie jest im potrzebna, więc Czepcowi oznajmia, gdzie jest jego zdaniem miejsce chlopów: Ja myślę, że na waszej parafii świat dla was aż dosyć szeroki. Obawia się świadomosci rodzącej się w chłopach, ich siły, nie chce, żeby powtórzyła się sytuacja z 1846 roku- rzeź galicyjska, kiedy się polała pańska krew.
Dziennikarzowi ukazuje się słwny błazen Stańczyk, i zarzuca mu, że pisze artykuły, które usypiają naród, wykazuje bierność wobec zaborcy. Krytykuje jego postawę nie dającą nadziei na odzyskanie niepodległości. Każe mu namawiać naród do walki. Dziennikarz przyznaje, że oszukiwał cały naród i mącił w ich głowach: usypiam duszę mą biedną i usypiam brata mego.
Radczyni– Antonina Domańska, ciotka Rydla, pisarka, pochodzi z Krakowa, typowa mieszczanka. Jej rozmowy z Kliminą dowodzą całkowitego niezrozumienia przez środowisko intelgencji zarówno wsi, jak i samego chłopstwa. Obie klasy niewiele łączy, a niemal wszystko dzieli, szanse na porozumienie są nikłe. Radczyni w rozmowie z Kliminą szczerze wyznaje: Wyście sobie, a my sobie. Każden sobie rzepkę skrobie.
Niezwykle dziwi ją ślub Pana Młodego z chłopką, zastanawia się : jakże wy sobie będziecie żyli?, i o czym będziecie mówili?.Jest zdecydowanie przeciwna mieszanym małżeństwom.
Rachela– Józefa (Pepa) Singer, córka karczmarza z Bronowic. Młoda, inteligentna dziewczyna, rozmiłowana w młodopolskiej poezji.
Żyd– karczmarz z Bronowic, Hersz Singer
Klimina– chłopka, wdowa po wójcie, matka chrzestna Isi, wesoła, nieco rubaszna
Isia– Jadwiga, najstarsza córka Tetmajerów
Czepiec– Błażej Czepiec, zamożny chłop, pisarz gminny z Bronowic, starosta weselny. Interesuje sie polityką, jest ciekawy świata, jest dumny ze swego chlopskiego pochodzenia, gotowy do podjęcia walki o wolność
Dziad– przedstawiciel najstarszego pokolenia chłopskiego, nędzarz, posługiwacz w karczmie
Nos– Tadeusz Noskowski, malarz, należy do środowiska artystycznej cyganerii Przybyszewskiego
Marysia– Maria Mikołajczykówna, siostra Anny i Jadwigi, była zaręczona z francuskim wdowcem, który zmarł na gruźlicę
Jasiek– Jan Mikołajczyk, brat Panny Mlodej, drużba, chętnie tańczy z pannami na weselu. To jemu Gospodarz powierzył złoty róg i misję zwołania chłopów. Jasiek marząc o pańskim dworze’ zgubil złoty róg, gdy podnosił z ziemi czapkę z pawich piór, tym samym zaprzepaścił szansę wolnościowego zrywu. Był zbyt młody, beztroski i niedojrzały, by sprostać powierzonemu mu zadaniu.
Haneczka– Anna Rydlówna, siostra Pana Mlodego
Zosia i Marysia– siostry Pareńskie- córki Elizy Pareńskiej, która była wielką entuzjastką twórczości Wyspiańskiego. Wesołe, miłe dziewczyny, świetnie się bawiły na weselu.