Dramat Stanisława Witkiewicza Szewcy jest próbą realizacji teorii tzw. czysta forma, można w nim odnaleźć kilka elementów tej koncepcji.
Utwory w czystej formie charakteryzują się tym, że oddziaływają na odbiorcę głównie swą kompozycją, czystą konstrukcją poszczególnych elementów, a dopiero później treścią i ideami, jakie wyraża. Czystą formę w sztuce uzyskuje się w drodze deformacji psychologii i działania.
Tak też jest w dramacie Witkiewicza, autor posługuje się w niej groteską. Świat w Szewcach jest nierealny, wydarzenia nie mają logicznego prawdopodobieństwa. Pojawiają się elementy deformacji rzeczywistości, przedstawione zjawiska i ludzkie zachowania są wyolbrzymione. W dramacie panuje absurd – prokurator pies palący papierosa, prokurator wyjący z pożądania księżnej Iriny, czy uśmiercona postać majstra za chwilę ożywa i wygłasza wzniosłe opinie.
Język, jakim posługują się bohaterowie jest także groteskowy. Używają języka niezwykle wulgarnego i prostackiego lub popisują się umiejętnością stosowania naukowych pojęć i neologizmów – nazwiska (Scurvy, Zbereźnicka).