Zbigniew Herbert – poeta, dramaturg, eseista. Urodził się w 1924 r. we Lwowie w rodzinie inteligenckiej. W czasie wojny uczył się na tajnych kompletach. W 1943 r. podjął studia polonistyczne na konspiracyjnym Uniwersytecie Lwowskim. Brał czynny udział w działalności konspiracji niepodległościowej. Po zakończeniu wojny studiował ekonomię na Akademii Handlowej w Krakowie, a następnie prawo i filozofię w Toruniu i Warszawie.
Pierwsze swoje wiersze publikował w Tygodniku Powszechnym. W okresie socrealizmu świadomie nie chciał uczestniczyć w życiu literackim. Zarabiał, pracując w sklepie, czy też banku. Pierwszy tom wierszy Struna światła opublikował po odwilży politycznej w 1956 r. Większość utworów z tego tomu nawiązuje do czasów wojny. Kolejne zbiory poezji Zbigniewa Herberta, to:
- Hermes, pies i gwiazda (1957)
- Studium przedmiotu (1961)
- Napis (1969)
- Pan Cogito (1974)
- Raport z oblężonego miasta (1983)
- Elegia na odejście (1990)
Jest także autorem zbioru esejów: Barbarzyńca w ogrodznie (1962) i Martwa natura z wędzidłem (1993).
Zmarł w Warszawie w 1998 r.