Wiersz Zbigniewa Herberta Potęga smaku jest protestem poety wobec obowiązujących w literaturze polskiej zasady socrealizmu. Zdaniem podmiotu lirycznego dobry smak to odczuwanie piękna, estetyki i tylko ten, kto zna ideały klasycznego piękna powinien dostrzec, że ideały socrealistycznej sztuki są brzydkie, odrażające. Język propagandy, jakim posługuje się władza komunistyczna agitując ludzi jest prymitywny, prostacki, to parciana retoryka, łańcuchy tautologii parę pojęć jak cepy. Dlatego podmiot liryczny nigdy nie poparł komunizmu, a więc wiersz ten można traktować jako bunt przeciwko ustrojowi totalitarnemu.
Świat ukazany w wierszu jest szary, wstrętny, a działacze polityczni w leninowskich kurtkach to chłopcy o twarzach ziemniaczanych bardzo brzydkie dziewczyny o czerwonych rękach. Człowiek znający dzieła antycznych twórców sprzeciwia się ideałom komunizmu, odwraca się z obrzydzeniem od tego systemu, nie ulega ich propagandzie, choć niejednokrotnie ryzykuje nawet utratą życia.
Budowa: wiersz zbudowany jest z 7 części, o różnej liczbie wersów. Jest to wiersz biały, bezrymowy.
Środki artystyczny: epitety – twarzach ziemniaczanych, rękach czerwonych; porównanie – kobiety różowe płaskie jak opłatek; metafora – książęta naszych zmysłów wybrały dumne wygnanie.