Władysław Broniewski – poeta, publicysta, krytyk literacki. Urodził się w 1897 r. w Płocku w inteligenckiej rodzinie o patriotycznych tradycjach.
W latach 1905-15 uczył się w Gimnazjum Płockim, w szkole, która uzyskała prawo do nauczania w języku polskim. Działał w młodzieżowych organizacjach niepodległościowych, w czasie I wojny światowej walczył jako ochotnik w Legionach Polskich. Brał także udział w wojnie polsko-radzieckiej. W latach 1921-24 Broniewski studiował na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Debiutował przekładem wiersza Majakowskiego Poeta robotnik.
W 1926 r. wydał tom wierszy Wiatraki oraz Trzy salwy wspólnie z Bandurskim i Standem. W latach 1926-36 był sekretarzem redakcji Wiadomości Literackie.
Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się jako ochotnik do wojska, a w 1940 r. został aresztowany we Lwowie przez NKWD na podstawie fałszywych oskarżeń. Gdy w 1941 r. został zwolniony z więzienia wstąpił do powstającej na terenie Związku Radzieckiego armii generała Andersa i wraz z nią znalazł się na Bliskim Wschodzie. W Jerozolimie pracował w redakcji pisma W drodze. Po wojnie zamieszkał w Warszawie. Zmarł w 1962 r.
Najważniejsze zbiory wierszy Władysława Broniewskiego to: Dymy nad miastem (1927), Troska i pieśń (1932), Krzyk ostateczny (1938), Bagnet na broń (1943), Drzewo rozpaczające (1945), Mazowsze (1951), Wisła (1952), cykl trenów Anka (1956).