Dramat Stanisława Wuspiańskiego Wesele ukazuje krytyczny obraz inteligencji polskiej końca XIX wieku. Środowisko inteligencji wykazuje zupełne niezrozumienie zarówno wsi, jak i chłopstwa. Z pogardą odnosi się do mieszkańców wsi, lekceważy ich, ignoruje problemy chłopów.
Ślub inteligenta z chłopką nie jest przejawem prawdziwego braterstwa obu klas społecznych, lecz raczej efektem panującej wówczas chłopomanii.
Pan Młody przyznaje, że zainteresowanie chłopami wynika głównie z inności ich świata. Jest typowym ludomanem, jest zauroczony chłopami, ich tężyzną fizyczną i temperamentem. Przypadkowe rozmowy gości weselnych dowodzą, że obie klasy niewiele łączy, a niemal wszystko dzieli. Żyd powie Panu Młodemu: My jesteśmy tacy przyjaciele co się nie lubią, zaś Radczyni w czasie rozmowy z chłopką Kliminą szczerze wyznaje:Wyście sobie, a my sobie. Każden sobie rzepkę skrobie.
Inteligencję niepokoi zainteresowanie chłopów polityką, obawia się jej siły i potęgi, oraz tego, że uzbrojony chłop znów stanie do rewolty. Nie chce, aby polska wieś się zmieniła, lecz żeby nadal pozostała ostoją ciszy, spokoju, po prostu arkadią. Artyści patrzą na chłopów przez pryzmat mody na tajemniczą kolorową wieś, małżeństwa, przyjaźnie, wyprawy na wieś malarzy i poetów. W rzeczywistości inteligencja nie zna obyczajowości chłopów, postrzega ją jednostronnie, chcąc widzieć wieś sielankową.
Z dramatu Wyspiańskiego wyłania się obraz inteligencji jako warstwy słabej i nieudolnej. Inteligencja chociaż myśli o niepodległości, to nie jest do walki o nią gotowa. Chłopa nie traktuje na tyle poważnie, aby wraz z nim rozpocząć walkę przeciw zaborcy. Nie potrafi docenić dużej siły moralnej i psychicznej drzemiącej w chłopach. Jest pełna niemocy, brak jej siły i odwagi by poprowadzić lud do walki. Polska była dla nich wielką rzeczą, lecz tylko w słowach, nie posiadali ani siły twórczej, ani programu działania.