Stanisław Witkiewicz, pseudonim Witkacy – dramatopisarz, prozaik, teoretyk sztuki, malarz. Urodził się w 1885 r. w Warszawie. Był synem krytyka sztuki i malarza Stanisława Witkiewicza, twórcy stylu zakopiańskiego oraz Marii z Pietrakiewiczów, nauczycielki muzyki. Rodzice dbali o wszechstronny rozwój syna jedynaka. Zgodnie z wolą ojca Witkiewicz pobierał naukę w domu, kształcony przez starannie dobranych prywatnych nauczycieli. Od najmłodszych lat rozwijał swoje zainteresowania sztuką i filozofią.
W 1903 r. zdał maturę ekstermistycznie w Gimnazjum Lwawoskim. Następnie przez pewien czas studiował malarstwo na krakowskiej ASP, wbrew woli ojca. Jako młody poeta przyjaźnił się m.in. z K. Szymanowskim, Leonem Chwistkiem, Bronisławem Malinowskim. Przeżył niespełnioną miłość do znanej aktorki Ireny Solskiej. Dużym przeżyciem dla Witkacego była samobójcza śmierć jego narzeczonej Jadwigi Janczewskiej. By łatwiej mu było zapomnieć o tym przykrym wydarzeniu, wraz z przyjacielem Bronisławem Malinowskim wyjechał do Australii, po drodze odwiedzając Indie i Cejlon.
Po wybuchu I wojny światowej powrócił do Polski i zaciągnął się do carskiej gwardii. Doświadczenia bolszewickiej rewolucji ukształtowały w ogromnym stopniu jego światopogląd – katastroficzną wizję świata. W 1918 roku powrócił do Zakopanego, oddając się przede wszystkim pracy twórczej – pisał dramaty, współpracował z czasopismem Zwrotnica, pisał artykuły filozoficzne oraz recenzje literackie i teatralne, które publikował w prasie. Zasłynął jako malarz portretów, w których starał się uchwycić nie podobieństwo, lecz przeżycia wewnętrzne portretowanego.
W 1935 r. za swoją twórczość literacką otrzymał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Zmarł śmiercią samobójczą w 1939 r. po wkroczeniu wojsk sowieckich do Polski.
Witkacy jest autorem wielu utworów scenicznych i powieści, w których przeciwstawiał się dotychczasowym normom literackim oraz etycznym. Jego sztuka często szokowała odbiorcę, trudna była do zrozumienia. Stosował groteskę, nadawał swym bohaterom często cechy karykaturalne. Głównym problemem, który Witkacy poruszał w swych utworach było zagadnienie sensu istnienia, stosunek człowieka do świata oraz tak zwany niepokój metafizyczny.
Napisał 38 dramatów, najbardziej znane to: Tumor Mózgowicz (1921), W małym dworku (1923), Matka (1924), Jan Maciej Wścieklica (1925), Wariat i zakonnica (1925), Szewcy (1934).
Wśród powieści na szczególną uwagę zasługują: 622 upadki Bunga, czyli demoniczna kobieta (1910-1911), Pożegnanie jesieni (1927), Nienasycenie (1930), a książka dotycząca estetyki twórczości: Nowe formy w malarstwie (1919), Wstęp do teorii czystej formy w teatrze (1923).