Don Kichot, główny i tytułowy bohater książki Miguela de Cervantesa Przemyślany szlachcic Don Kichote z Manczy był trochę dziwnym człowiekiem. Na pewno u każdego, kto czytał tę lekturę jego historie wzbudziły śmiech, a zarazem politowanie.
Przygody Don Kichota zaczęły się po przeczytaniu średniowiecznych romansów rycerskich. Nie potrafił on jednak odróżnić rzeczywistości od świata fikcji literackiej i uroił sobie, że on sam może stać się błędnym rycerzem.
Don Kichot to idealista, wyznawał ideały rycerskie opisane w romansach. Chciał być honorowy, szlachetny, uczciwy, sprawiedliwy, walczyć ze złem, pomagać biednym. Był odważny i waleczny. Założył starą i częściowo przez siebie wykonaną zbroję i wyruszył w drogę. Trudno jest jednak o realizację swoich marzeń i ideałów w zetknięciu z rzeczywistością. W czasach, w których on żył nie było z kim walczyć. Widząc wiatrak, wyobrażał sobie ogromnego potwora, swojego wroga. Z kolei mnisi w jego mniemaniu byli szatanami. Walczył z nimi, lecz była to walka bezsensowna.
Don Kichot miał także wyidealizowany obiekt miłości. Prostą dziewczynę, wieśniaczkę z okolicznej wioski, Aldonzę uczynił damą swego serca. Była dla niego jak Dulcynea z Toboso. Wyobrażał sobie, że walczy z jej imieniem na ustach, tak jak prawdziwy rycerz.
W książce Don Kichot jest sympatycznym i pełnym podziwu człowiekiem. Choć jego świat był nierealny, wytrwale dążył do celu. Jest odważny i gotowy do obrony kobiet. Uważam, że można go lubić, jest on niezwykłą postacią. Pragnął, aby jego życie było inne i dawało mu satysfakcję, choć w ówczesnych czasach było to niemożliwe.