Adresatem wiersza Juliusza Słowackiego Rozłączenie może być matka poety lub jego ówczesna ukochana – Maria Wodzińska. Utwór powstał w 1835 r. podczas pobytu poety w Szwajcarii, nad jeziorem Leman. Podmiot liryczny wyraża w nim tęsknotę za ukochaną osobą, ojczyzną, czuje się osamotniony w obcym kraju. Wiersz ma charakter intymnego wyznania, posiada formę listu.
Słowacki przedstawia portrety dwóch osób oraz pragnie przekazać niezwykłe piękno alpejskiej przyrody. Kontrastują tu ze sobą dwa obrazy przyrody: okolice jeziora, otoczonymi skałami – a więc miejsce aktualnego pobytu poety oraz powraca do dobrze znanych mu miejsc – rodzinnego domu z ogrodem: Znając twój dom – i drzewa ogrodu, i kwiaty; Wiem, gdzie malować myślą twe oczy i postać.
Prawdopodobnie adresatka utworu nie może wyobrazić sobie miejsca, w którym przebywa podmiot liryczny, ponieważ nigdy tam nie była: Ale ty próżno będziesz krajobrazy tworzyć. Oba te obrazy tkwiące w myśli poety, mają odmienny charakter. Pejzaż podziwianej górskiej krainy jest bardzo wyrazisty, zaś przywołany w pamięci dom to obraz o zatartych konturach.
Ostatnia zwrotka, pomimo że mówi o niemożności spotkania się ze sobą rozłączonych, jest świadectwem wiary, że silnego związku, uczucia bliskich sobie osób, nic nie może zniszczyć: Lecz choć się nigdy, nigdzie połączyć nie mamy, zamilkniemy na chwilę i znów się wołamy.
W wierszu pojawia się motyw ptaków i smutki, w związku z oddaleniem od ukochanej osoby: Rozłączeni – lecz jedno o drugim pamięta; Pomiędzy nami lata biały gołąb smutki …. Motyw gołębia jako posłańca został tu zespolony z uczuciem tęsknoty.
Wiersz posiada budowę klamrową, składa się z ośmiu zwrotek 4 –wersowych o rymach okalających: pamięta – smutku – ogródku – zamknięta i przeplatanych: fala – wyciska – zapala – błyska. Wersy mają po 13 sylab.
Występują tu środki artystyczne tj.: przenośnie: Pomiędzy nami lata gołąb smutku…, metafory – malować myślą twe oczy, niebo zwalić i położyć, epitety: gołąb smutki, łza różowa.