Utwór Juliusza Słowackiego – Hymn Smutno mi Boże powstał w 1836 r., w czasie podróży poety na Bliski Wschód, na Morzy Śródziemnym przed Aleksandrią. Utwór jest gorzką refleksją podmiotu lirycznego o tułaczym losie i chęci wyjawienia swego smutku przed Bogiem. Jest smutny, ponieważ tęskni za rodzinnym krajem. Ten głęboki smutek podkreślony jest przez powtarzający refren smutno mi Boże. Zgodnie z ideowymi założeniami romantyzmu, Juliusz Słowacki wykreował postać pielgrzyma, wygnańca z kraju.
Płynąc okrętem podziwia malowniczy zachód słońca, które tonie jak gwiazda ognista w lazurowej wodzie. Zachwyca się tak wspaniałymi zjawiskami przyrody i uważa je za dar boży stworzony dla poety.
Pomimo piękna orientalnych pejzaży nadal pozostaje smutny, czuje żal, że jest nikim w zestawieniu z odwiecznym pięknem przyrody, zupełnie obojętnej na los człowieka.
Odczuwa wewnętrzną pustkę, bo stracił własne miejsce na świecie i możliwość kontakty z ukochanymi osobami, które być może modlą się o jego powrót. Widok lecących bocianów przypomina poecie utraconą ojczyznę i brak możliwości powrotu do kraju. Nie ma pewności co do tego, gdzie będzie żył, gdzie umrze. Zdaje sobie sprawę, że po śmierci zostanie pochowany na obcej ziemi.
W ostatniej zwrotce pojawia się motyw przemijalności ludzkiego życia oraz kruchości człowieka wobec potęgi Bożej.
Wiersz ma postać hymnu, a więc ma charakter pochwalny, sławiący Boga.
Hymn ma bardzo nieregularną budowę. Składa się z 8, 6 – wersowych strof. Występują rymy krzyżowe i parzyste. Ma budowę klamrową – rozpoczyna i kończy się wersem Smutno mi Boże. Także ten wers występuje w roli refrenu, kończąc każdą strofę. Wersy są 11 – głoskowe.
Środki artystyczne występujące w wierszu to przede wszystkim przenośnie: gwiazda ognista – to słońce.