Filozofia pozytywizmu obejmuje następujących przedstawicieli i kierunki:
- Francuz August Comte – sformułował podstawy pozytywizmu w swoim dziele Kurs filozofii pozytywnej. Jest on właściwym twórcą pozytywizmu, autor dzieł: Rozprawa o duchu pozytywnym i System polityki pozytywnej. Według jego teorii pozytywny to realny, ścisły i użyteczny. Pozytywiści głosili scjentyzm, którego głównymi wyznacznikami było: zaufanie do nauki, oparcie się na metodzie empirycznej i na naukach przyrodniczych. Wyróżniała ich niechęć do metafizyki oraz wszelkiego irracjonalizmu
- Herbert Spencer – główny przedstawiciel pozytywizmu w Anglii. Stworzył pozytywistyczną wersję różnych działów filozofii np.: Zasady biologii, Zasady psychologii, Zasady socjologii. Opierając się na poglądach Karola Darwina głosili teorię ewolucjonizmu.
Herbert Spencer zakładając, że cała rzeczywistość podlega ewolucji, a więc nieustannemu rozwojowi, pojęcie ewolucjonizmu przeniósł z nauk przyrodniczych do socjologii i przedstawił podobieństwa między organizmem społecznym a organizmem żywym. Aby żywy organizm dobrze funkcjonował, muszą prawidłowo działać wszystkie jego organy. Chcąc by społeczeństwa osiągały coraz wyższe stadia rozwoju, każda jego jednostka (obywatel) jest potrzebna i musi sprawnie funkcjonować, by pomnażać wspólne dobro. - John Stuart – Mill – głosił utylitaryzm, czyli pogląd etyczny zakładający, że to co dobre, jest pożyteczne. Każda jednostka powinna dążyć do własnego szczęścia, lecz w swoim działaniu powinna kierować się dobrem ogółu. Najważniejsze jego dzieła: Zasady ekonomii politycznej, O podległości kobiet, Utylitaryzm.
- Hippolyte Taine – filozof francuski, głosił determinizm, pogląd, zgodnie z którym życie i działalność człowieka jest z góry określona, czyli zdeterminowana rasą (czynniki genetyczne), środowiskiem (warunki życia) oraz momentem historycznym
- Liberalizm – postawa myślicieli tego okresu, którzy postulowali tolerancję i maksymalny rozwój swobód ludzkich – w myśli i działaniu
- Agnostycyzm – kojarzony ze sceptycyzmem czyli postawą wątpienia, niedowierzania. Agnostycy wykluczali możliwość poznawania świata i praw nim rządzących
- Monizm przyrodniczy – przekonanie o jedności przyrody i rzeczywistości świata. Świat ludzki można obserwować tymi samymi metodami jakie się stosuje w stosunku do świata przyrody