Antoni Słonimski – poeta, prozaik, krytyk teatralny, dramato-pisarz, felietonista, satyryk. Urodził się w 1895 roku w Warszawie w inteligenckiej rodzinie żydowskiej. Ojciec jego był cenionym lekarzem. Studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych.
W 1918 roku wraz z Julianem Tuwimem i Janem Lechoniem stworzył kawiarnię poetycką Pod Picadorem, a w 1920 r. grupę poetycką i miesięcznik literacki Skamander. Zadebiutował w 1913 r. Wierszem o poecie. Pracował w redakcjach wielu pism literackich, m.in. Cyrulik Warszawski, Pro arte et studio, Wiadomości Literackie. Okres okupacji spędzil w Paryżu i Londynie, aktywnie uczestnicząc w życiu kulturalnym emigracji. Do Polski wrócił w 1951 r. W latach 1956-59 był prezesem Związku Literatów Polskich, współpracował z UNESCO. Zmarł w Warszawie w 1976 roku.
Najbardziej znane utwory Antoniego Słonimskiego to:
- Sonety (1918)
- Czarna wiosna (1919) – poemat
- Godzina poezji (1923)
- Z dalekiej podróży (1926)
- Okno bez krat (1935)
- Alarm (1939)
- Popiół i wiatr (1942) – poemat
- Wiek klęski (1944)
- Wieża Babel (1927) – dramat
- Murzyn warszawski (1928) – komedia
- Lekarz bezdomny (1930) – komedia