Wiersz Aleksandra Puszkina Biesy wyraża przeżycia podmiotu lirycznego podczas podróży w zimową śnieżną noc. Podmiot liryczny wypowiada się w 1. osobie liczby pojedynczej. Jest nim podróżny, najprawdopodobniej sam poeta.
Podmiot liryczny rozpoczyna wiersz od opisu zimowej, śnieżnej nocy. Tworzy nastrój grozy, niepokoju i lęki. Pada śnieg, chmury pędzące po niebie niemal zasłoniły księżyc. Krajobraz tonie we mgle. Podróżny przemieszcza się samotnie saniami przez bezkresne pola, drogi zasypał śnieg, konie co chwila zatrzymują się i nasłuchują czegoś wystraszone. I pomimo, że słychać dźwięk dzwoneczka, to rośnie pustka, rośnie lęk, co wywołuje u bohatera ogromne przerażenie. W blasku księżyca, którego słabe światło przedziera się przez chmury podróżny dostrzega dziwne, tajemnicze istoty – biesy. Jest ich dużo, otaczają go, widzi ich błyszczące oczy.
Otaczająca przyroda, groźna i tajemnicza, odzwierciedla jego przeżycia, wyobraźnię, budzi niesamowity strach. Zastanawia się Skąd ich tyle Skąd pędzą, Zawodzący straszną piesń? Te pytania potęgują niepewność i lęk, świadczą o stanie psychicznym, który patrzy na świat przez pryzmat wewnętrznych przeżyć.
Podmiot liryczny to typowy romantyk. Jego patrzenie na świat wykracza poza poznanie zmysłowe, wypływa z wnętrza, jest odzwierciedleniem ludzkiej wyobraźni.
Budowa: wiersz zbudowany jest z 7, 8-wersowych zwrotek.
Środki artystyczne: epitety – noc śnieżną, czujne koniec, śnieg lotny; powtórzenia – Mętne niebo, mętne mgły, Rośnie pustka, rośnie lęk; porównanie – Biesy kręca się szalone, Jako liście w słotny śmierć.