Utwór Adama Mickiewicza Oda do młodości jest dowodem ścierania się klasycznych poglądów z nowymi, romantycznymi poglądami. Wyrosła ona z doświadczeń młodzieńczej działalności Adama Mickiewicza, jest świadectwem ewolucji ruchu filomatów.
Utwór łączy w sobie tradycje oświeceniowe z nowymi regułami i ideami romantyzmu. Wyraża dążenie do powszechnego szczęścia, przekonanie o potrzebie likwidacji zła w samym zarodku. Wzywa do walki o postęp i dobro ludzi, do przebudowy świata – wyzbycia się zacofania, ciemnoty i egoizmu wśród ludzi. Stosunki międzyludzkie należy poprawić tak, aby panowała szczerość i serdeczność.
Bohaterem Ody do młodości jest zbiorowość: Razem młodzi przyjaciele. Echa oświeceniowych haseł to pogarda dla wszelkiej ciemnoty, optymistyczna wiara w postęp. Poeta odwołuje się do oświeceniowego przekonania, że w szczęściu wszystkiego są wszystkich cele. Tylko w działaniu zespolonym skutecznie może się realizować społeczna służba: jednością silni. Zespoleni wspólną ideą młodzi entuzjaści, zgodnie z oświeceniowymi przekonaniami, zdolni są udoskonalić świat.
Adam Mickiewicz uważa, że właśnie młodość jest siłą tworzącą, które jest w stanie wznieś się ponad przyziemne sprawy: Młodości! Dodaj mi skrzydeł! Niech nad martwym wzlecę światem. Motyw lotu jest motywem konstrukcyjnym. Z lotu ptaka można obejrzeć martwy świat, dzięki skrzydłom ulecieć w rajską dziedzinę ułudy. W dole można ujrzeć płaza w skorupie, czyli egoistyczny świat samolubów.
W Odzie dostrzegano pieśń nie tylko buntowniczą, lecz także nawołującą do budowy lepszego świata. Romantyczne jest w niej przekonanie, że są siły potężniejsze od rozumu, takie jak miłość, młodzieńczy zapał i entuzjazm. O romantycznej postawie poety świadczy fakt zerwania z ograniczonością i pogarda dla współczesnego świata.