Dramat Zygmunta Krasińskiego Nieboska komedia jest rozrachunkiem poety z poezją romantyczną.
W części I i II utworu poeta na tle życia rodzinnego hrabiego Henryka czyni rozważania na temat charakteru poezji romantycznej i potępia ją. Zdaniem Krasińskiego poezja ta doprowadza człowieka do egoizmu, zatracenia autentycznej miłości, będącej jedyną żywą siłą, która jest zarazem siłą twórczą.
Hrabia Henryk zafascynowany pięknem poezji marzy o wielkie sławie, o tym, aby uznano go za wspaniałego poetę. Henryk to romantyczny poeta, oderwany od rzeczywistości, żyjący w świecie wyobraźni.
Jest poetą fałszywym, niepotrafiącym odróżnić prawdy od kłamstwa. Na jego postępowanie mają wpływ siły boskie i szatańskie, i walczą o duszę bohatera.
Ideał poezji w utworze symbolizuje Dziewica. Zapytany przez Dziewicę – poezję: Pójdzieszli za mną, w którykolwiek dzień przylecę po Ciebie?. Henryk odpowiada: o każdej chwili twoim jestem. Jednak piękna Dziewica okazuje się tylko Złym Duchem, a bezgraniczna fascynacja nią staje się źródłem tragedii romantycznego poety. Zaczyna dostrzegać sprzeczność między życiem poety a tworzoną przez niego poezją, o czym świadczą jego słowa: przez ciebie płynie strumień piękności, ale ty nie jesteś pięknością.
Według Zygmunta Krasińskiego poeta romantyczny to egoista, bezkrytycznie uwielbiający poezję. Unieszczęśliwił bliskie sobie osoby: żonę i syna Orcia. Obarczył żonę winę, za uporządkowane życie rodzinne, jako źródło nudy. Żona popadła w obłęd, a nadwrażliwy Orcio stracił wzrok. Hrabia Henryk nie sprawdził się więc w roli męża i ojca. Został uwiedziony przez widmo Dziewicy – Poezji, przez którą zapomniał o rodzinie.
W chwili śmierci Henryk przeklnie poezję, a szczególnie próby jej ziemskiej realizacji: Poezjo, bądź mi przeklęto…, co oznacza, że zrozumiał, iż całkowite oddanie się poezji zgubiło go. Potępia romantyczną poezję, której zarzuca brak prawdziwej miłości i oderwanie od rzeczywistości.