Tematem wiersza Zbigniewa Morsztyna Emblema 47 jest przemijanie ludzkiego życia.
Wiersz ma charakter religijno-filozoficzny i występuje tu nawiązanie do motywu vanitas (marności). Tematem rozważań jest krótkość i kruchość ludzkiego życia, a inspiracją stały się słowa z Księgi Hioba – Azaś krótkość dni moich nie skończy się prędko?
Podmiot liryczny to człowiek, któremu trudno pogodzić się z szybko upływającym czasem: pędzi czas niedościgniony Prędzej niż z kresu zawodnik puszczony. Jest z tego powodu smutny, trudno pogodzić mu się z faktem, że wszystko mija bezpowrotnie. Czas pędzi tak szybko, jak wiatr czy chmura.
Dlatego zwraca się ze swoim problemem do Boga, prosi go o łaskę, aby przedłużył jego życie na ziemi, gdyż jego Wszechmocność jest w stanie wszystko uczynić: O Nieśmiertelny (…) przedłuż skrócony Czas życia mego. Jednocześnie zapewnia Stwórcę, że gdy spełni jego życzenie i cofnie czas, on go poświęci na modlitwę i chwałę Najwyższego: (…) a ja ten czas całe Strawię pomkniony na Twej świętej chwale.
Budowa: jest to wiersz ciągły, brak podziału na strofy. Występują rymy parzyste, dokładne.
Środki artystyczne: apostrofa – O Nieśmiertelny, który miliony lat masz za moment; peryfraza – ostre nożyce nielitościwa tyranka gotuje; porównanie – Ludzie biegają tam sam po ulicy i jako ruchy kręcą się po rynku; pędzi czas niedościgniony prędzej niż z kresu zawodnik puszczony.