Główny bohater powieści Witolda Gombrowicza Ferdydurke Józio, jest świadkiem i widzi pojedynek Syfona z Miętusem na miny.
Syfon, dobry uczeń, grzeczny, zdyscyplinowany, bezkrytyczny wobec prawd głoszonych przez wykładowców, ulega manipulacjom Pimki. Jest przywódcą grupy chłopiąt, której celem jest zachowanie swojej dziecięcości i niewinności, co popiera dyrektor Piórkowski, jak i Pimko. Z kolei Miętus i członkowie jego grupy należą do chłopaków, którzy chcą wyzwolić się spod narzuconej im, krępującej ich formy niedojrzałości. Przeciwstawiają się próbom upupienia, dlatego klną, piją wódkę, zachowują się wulgarnie i prowokacyjnie, by osiągnąć swój cel.
Obie grupy nienawidzą się, pogardzają sobą nawzajem. Miętus zostaje nazwany przez Syfona sentymentalistą parobczańskim, ponieważ marzy, by uciec do parobka jako jedyną możliwość ostatecznego wyzwolenia się z formy ucznia i dziecięcia. Pragnie prostoty, czego symbolem jest parovek.
Między Syfonem a Miętusem dochodzi do pojedynku na miny, w którym zwycięża Syfon, pokonując przeciwnika miną wzniosłą i niewinną. Wulgarne miny Miętusa nie wytrąciły go z równowagi, pozostał niewzruszony. W pewnym momencie Miętus z kolegami rzuca się na Syfona i gwałci go przez uszy, uświadamiając go na siłę. Pojedynek kończy się klęską obu stron.